… zorg je ook wel een beetje voor jezelf? Want daar zijn wij als paardenmensen vaak wat minder goed in. En eigenlijk is dat best gek.

Het mag wat kosten!

De afgelopen tijd investeerde ik weer lekker in mijn paard:
🐴 verhuizing naar een nieuwe stal (vervoerskosten + véél tijd)
📦 materialen die daar nodig zijn (hooibakken, schaduwdoek, etc)
💆‍♂️ drie behandelingen manuele lymfedrainage
💊 ondersteunende supplementen voor tijdens en na de verhuizing

En dit kwam bovenop de normale uitgaven:
🐾 elke vijf weken bekappen
💆‍♀️ regelmatig bodywork
🍎 een voedingsadviestraject
🍽️ een goede balancer en hoge kwaliteit bijvoeding
💊 kwalitatieve supplementen
🌾 en sinds kort ook topkwaliteit hooi (met bijbehorend prijskaartje)
🚗 benzine om 30 kilometer enkele reis te overbruggen, want een goede plek is belangrijker dan de afstand

En ondertussen verwaarloosde ik mezelf

Ik zeg dit niet om te stoeven of complimentjes te vissen hoe goed ik voor haar zorg, maar om het eens te vergelijken met wat ik daartegenover zet voor mezelf:

💇‍♂️ mijn laatste kappersbezoek was ik-weet-niet-precies-wanneer, maar bést lang geleden
🥗 ik lunch regelmatig met een bakje yoghurt
💆‍♂️ ik ben al maanden niet bij m’n massagetherapeut geweest
💊 ik haal m’n supplementjes bij de Kruidvat ofzo, want die zijn vast óók wel goed
🎾 na meer dan een jaar (!) klachten ben ik eindelijk eens naar een fysiotherapeut gegaan om m’n tennisarm te laten behandelen

En dit? Dit slaat natuurlijk nergens op. Hoezo betalen we HONDERDEN euro’s voor behandelingen en adviezen voor onze paarden, maar vinden we een nieuwe matras voor onszelf te duur? Hoezo hangen we bij een minder handig loopje direct aan de telefoon met onze bodyworker, en kraken en piepen we zelf jaren door voor we actie ondernemen?

Paardenmensen zijn een beetje raar…

Ik weet dat ik niet de enige ben. Dit is wat we doen als paardenmensen: alles voor het beestje, en zelf? Ach, hard voor weinig en nooit chagrijnig hé… Niet klagen maar dragen. En dat is natuurlijk heel raar. Dat het bijna iets is om trots op te zijn als je jezelf aan alle kanten opoffert. Hoe verder je loopt met je kruiwagen stront, hoe stoerder je bent. Hoe meer geld je op jezelf bezuinigt om Blacky of Spirit te onderhouden, hoe nobeler. Afzien, moe zijn, jezelf doorbranden om maar voor je beestje te zorgen… het is een soort badge of honour, maar eigenlijk is het natuurlijk gewoon heel dom. Want naast dat het niet zo tof is voor jezelf…. wie zorg er straks nog voor je dieren als jij bent omgevallen?

Ik was er ineens klaar mee, met al die zelfkastijding en alles alleen moeten doen. Schei toch uit. It takes two to tango, en als ik zelf als een krakkemikkig, depressief, labiel, huilend wrak rondhobbel doe ik dat arme dier daar ook geen plezier mee! Dus de afgelopen maand gunde ik mezelf dus ook maar eens een coachtraject, en binnenkort worden er hoogwaardige (en dus dure) supplementen geleverd. Daarnaast ben ik de eerste stappen aan het nemen om dingen uit te besteden binnen mijn bedrijf.

Zorg ik net zo goed voor mezelf als voor Destiny? Nog lang niet. Maar de eerste stappen zijn gezet!