Blog

Vol enthousiasme wapper ik met de Nederlandse vlag. ‘Hier gaan we wat mee doen! Zondag is de finale van het WK voetbal, en ik ga een leuke post maken met een foto of filmpje! Hup Holland Hup!’. Ik zie het al helemaal voor me: we maken een filmpje waarin Destiny de vlag oppakt, er een stukje mee loopt of mee zwaait, ik knal er een tiental goeie hashtags onder en hey presto. Dat móet een toppertje worden op social media!

Na een minuut of tien is het gelukt. Ik ben blij met het resultaat: niet alleen laat ik zien hoe ik zelf met mijn paard werk (handig, want mijn doelgroep zijn paardvriendelijke mensen dus dan mag ik wel even pochen hoe leuk ik zelf met mijn meisje ben toch?) en showcase ik Destiny’s kunsten (want veel paarden staan bij het rúiken van zo’n vlag al aan de andere kant van de bak), maar ik haak ook nog eens leuk in op een belangrijk sociaal evenement.

Wat kan er in godsnaam mis gaan? Nou… eh… ik weet niet of je het filmpje inmiddels gezien hebt, maar op de foto zie je denk ik ook wel wat er mis is gegaan. Het is vrij duidelijk, je moet wel oliedom of stekeblind zijn om niet te zien dat die vlag dus gewoon keihard op zijn kop hangt. In plaats van rood-wit-blauw supporten wij zondag blauw-wit-rood. Oeps...

Echt jongens, hoe duidelijk kan het zijn? IEDEREEN die ik ernaar vraag , ziet het gelijk. Echt iedereen. Van de vriend van cameravrouw Elianne tot mijn moeder tot ALLE bezoekers van mijn Facebookpagina. Alleen wij niet. Elianne en ik stonden er met onze neus bovenop, en hebben finaal over dit ‘detail’ heen gekeken.
En dit is dus die blinde vlek, die we allemaal wel ergens hebben. Op persoonlijk gebied, maar zeker ook op het gebied van je bedrijf. Als je ergens te dicht bovenop zit, als het voor jou al helemaal duidelijk is wat je wilt uitdragen, als je met andere dingen bezig bent, is er altijd wel ergens iets dat je over het hoofd ziet.

Je werklocatie staat bijvoorbeeld niet op je website, je past de Kleine Ondernemers Regeling niet toe, er is nergens een foto van jezelf te bekennen, er mist contactinformatie op je pagina, je vergeet BTW bonnetjes te bewaren omdat je geen idee hebt dat je de voorbelasting mag afrekken (ook van je auto trouwens!)… zomaar een greep uit wat er mis kan gaan.

Hoe goed je zelf ook leest, hoe vaak je alles nog eens doorloopt, er is bijna altijd wel iets waar je overheen kijkt. Daarom is het zo waardevol af en toe eens iemand met je mee te laten kijken. Interesse in een snelle checkup van de staat van jouw bedrijf en gegarandeerd twee tips waar je direct mee aan de slag kunt? Pb of mail me dan voor een gratis strategiegesprek! Zodat jij er niet pas achteraf achter komt dat je die vlag op zijn kop houdt…

 

 

Ken je Fed Up Fred al? Dit leuke cartoonpaardje steekt zijn mening niet onder stoelen of banken. Of het nu gaat om misvattingen over clickertraining, het trieste bestaan van renpaarden, of het verkeerd gebruik van het woord ‘beloning’, Fred vindt er wat van. De cartoons zijn gebaseerd op wetenschappelijke informatie en doen regelmatig stof opwaaien door de kritische insteek. Vandaag interview ik Janneke Koekhoven, het brein achter Fred. Naast talentvol tekenaar is ze ook enthousiast instructeur en promotor van het werken met positieve bekrachtiging.

Strontvervelend

Aan zelfspot ontbreekt het haar niet: ‘Wat mij uniek maakt als trainer, is hetzelfde wat me eigenlijk strontvervelend maakt. Toen ik begon met positieve bekrachtiging ben ik volledig gestopt met het werken met druk, en ik heb altijd wel het idee gehad dat ik mensen daarmee een beetje tegen de haren in strijk. Maar dat radicale afwijzen van negatieve bekrachtiging heeft me wel heel erg goed gemaakt in het werken met positieve bekrachtiging, daar ben ik heilig van overtuigd. Als je ergens echt goed in wilt worden, moet je zo min mogelijk kunnen terugvallen op oude gewoontes. Anders mis je een hoop uitdagingen omdat je terug kunt vallen op een beetje druk. Door jezelf uit te dagen zonder druk te werken, dwing je jezelf zo goed mogelijk te worden in het werken met R+.'

Niet iedereen gaat natuurlijk in één klap volledig overstag; mijn eigen weg heeft jaren geduurd en eerlijk is eerlijk, ik ben nog steeds onderweg. Ik betrap mezelf er nog regelmatig op dat ik Destiny in haar zij prik of aan een been trek. Janneke heeft hier alle begrip voor en stelt me gerust: 'Je traint je paard stap voor stap, dus doe dat met jezelf ook. Het heeft geen zin je schuldig te voelen als je toch eens een keertje druk gebruikt. Wees niet te streng voor jezelf.' In een eerder artikel schreef ze: 'Tuurlijk kan je je paard leren met volledig R+ over gras heen te lopen, maar misschien zit je hoofd al helemaal vol met het volledig R+ inzetten voor voorbereidingen voor de bekapper. Jouw paard heeft er veel meer aan op de langere termijn als je ontspannen en niet veeleisend naar jezelf bent, en zo langzaam het R+ uit te breiden zonder tegen een burn-out aan te lopen.'

Deze open houding, het kijken naar elke individuele situatie, is wat haar niet alleen een fijne gesprekspartner maakt maar ook een bijzonder goede trainer. Voor elke combinatie stelt ze een individuele aanpak samen, die past bij het paard én de mens. Ze omschrijft zichzelf als ‘gek van R+’, maar heeft al veel ervaring met paarden opgedaan voor ze het clickertrainen ontdekte. ‘Hierdoor kan ik snel inschatten met wat voor soort paard ik te maken heb. Natuurlijk maak ik wel eens een verkeerde inschatting, maar ik kan altijd wel weer iets verzinnen waardoor we er uiteindelijk wel komen. Het belangrijkste is keuzevrijheid en het werken onder de drempelwaarde van stress.’ Lesklanten kunnen bij haar terecht voor diepgaande kennis over complexe onderwerpen, en een duidelijke aanpak waar je zelf goed mee verder kunt na de les.

Fed Up Fred

Fed Up Fred is ontstaan om mensen op een luchtige manier aan het denken te zetten. Hiervoor maakt Janneke educatieve posters en kritische cartoons.  De reacties uit de paardenwereld kunnen nogal uiteen lopen, zoals een blik op Freds Facebookpagina direct laat zien. Van ‘thank you for your honest post’ tot ‘this is just ridiculous’ en ‘you should check your facts before making silly posters’...  Janneke vertelt: ‘De hele populaire Freddies zijn vaak de wat algemenere, zoals die over Join Up en over het berijden van jonge paarden. Die doen het erg goed, waarschijnlijk omdat die onderwerpen zijn die al vrij algemeen worden geaccepteerd als slecht voor een paard. R+ is natuurlijk net zo controversieel, maar  het werken met druk wordt nog niet zo breed afgewezen dus die cartoons leveren minder likes op.’

Ik vraag haar naar de leukste reacties die ze gehad heeft, en ze vertelt: ‘Ik vond het bijzonder dat iemand eens met #jesuisFred reageerde op één van mijn cartoons. Ik vond dat wel heftig, maar het liet wel veel support zien. Wat me ook veel doet is dat ik bepaalde namen herken. Dit zijn mensen die ik verder nog nooit ergens op social media heb gezien, maar die ik herken omdat ze elke keer weer enthousiaste reacties geven. Dat is echt superleuk! Daarnaast vond ik het heel mooi dat er een enorme ledeninstroom was in de Empowered Equestrians Facebookgroep naar aanleiding van mijn Freddies en een filmpje over mijn eigen paard, Deejay.’

Vrijheid van meningsuiting

Natuurlijk komen er ook regelmatig onaardige reacties. ‘Over het algemeen zijn mensen op Instagram wat positiever. Op Facebook zie je vaak dat de likes positief zijn en de comments negatief.’  Janneke staat stevig in haar schoenen en heeft niet echt last van nare reacties. ‘Ik heb me nooit echt laten raken door Fred-haat. Ik probeer er over het algemeen netjes mee om te gaan; ik neig wel naar wat sarcastische opmerkingen of probeer er een grapje in te gooien, maar doe dit zonder mensen finaal af te zeiken. Ik heb me wel altijd voorgenomen geen comments te verwijderen, tenzij het echt directe persoonlijke aanvallen zijn. Als ze allemaal onzin uitkramen waar ik het niet mee eens ben, laat ik het staan onder het mom van vrijheid van meningsuiting. De discussies die eronder ontstaan zijn vaak super waardevol.’

Keuzes

We zijn niet allemaal zo bedreven in het loslaten van oordelen en negatieve reacties, en als R+ trainer of instructeur krijg je daar onvermijdelijk mee te maken. Ik vraag Janneke om tips. ‘Het advies wat ik zou geven, is niet te streng voor zichzelf te zijn. Hoe minder streng je voor jezelf bent, hoe minder persoonlijk je shit van iemand anders gaat opvatten. Om je beledigd te voelen, heb je twee breinen nodig: het brein dat de ‘belediging’ uitzendt en het brein dat hem ontvangt. Als jou brein dat gewoon niet doet, als jij ervoor kiest om dat positief op te vatten, of als een leermoment, of het te negeren, kun je steeds meer open staan voor nieuwe uitdagingen. Dat is niet makkelijk, maar je kan ervoor kiezen.’

De wereld is toe aan R+ instructeurs. Hoewel ze begrip heeft voor het individuele proces van paardeneigenaren, moedigt Janneke professionals wel  aan een duidelijke keuze te maken. ‘R- heeft 6000 jaar de kans gehad om zich te profileren en ontwikkelen, nu is R+ aan de beurt. Hoe minder dat gemengd wordt met druk, hoe meer het kan groeien. Ik vind niet dat je jezelf moet profileren als volledig R+ instructeur, als je van jezelf weet dat je regelmatig druk gaat inzetten. Dan beperk je studenten die wel op zoek zijn naar 100% R+.’

Samenwerking

Op social media is Janneke actief bezig met kennis delen en mensen verbinden. Hiervoor heeft ze een Facebookgroep, waar paardeneigenaren elkaar ondersteunen en motiveren. Ook werkt ze graag samen met collega’s. ‘Mensen moeten niet bang zijn klanten door te verwijzen naar iemand die meer ervaring heeft of dichterbij de klant woont. We hebben allemaal als doel om R+ te laten groeien. Als je over iemand die ver weg woont denkt ‘liever dat niemand haar les geeft dan dat ik mijn collega een extra klant ga bezorgen’, is dat een hele giftige houding. Je kan beter diegene aanraden, dan kan haar of zijn business ook groeien. Dan kunnen jullie later samen gaan werken en kun je nog grotere dingen opzetten. We hebben elkaar nodig, samen staan we hartstikke sterk!’

Freds fanclub

Meer weten over Janneke? Kijk dan eens op haar website of volg haar op Facebook. Daar vind je ook informatie over haar lesroutes.

Fed Up Fred kun je volgen op Instagram of Facebook, maar de echte aanrader is zijn Patreon site. Daar kun je Janneke helpen om ‘neigh to nonsense’ te zeggen door een klein bedrag per maand te sponsoren in ruil voor leuke freebies. Ben je zoals ik echt fan, dan kun je hier leuke spullen kopen. Lopen we misschien straks wel in matching T-shirts. 😉

'Juist deze dieren, die dag in dag uit klaar staan om zoveel mensen te plezieren, die zouden een pensioen verdienen. Zodat ze nog een paar jaar gewoon lekker paard mogen zijn, gewoon zoals het hoort, contact met soortgenoten, in de kudde op de wei, iets wat voor de meeste manegepaarden niet is weggelegd.' Carola Poot is de initiatiefnemer en drijvende kracht achter het Manegepaardenpensioenfonds. Al vijftien jaar zet zij zich dag in, dag uit keihard in om zoveel mogelijk oude paarden een prachtig pensioen te bieden.

Hoe het begon

Carola vertelt dat ze niet echt is opgegroeid met paarden: ‘Paardrijden was in mijn jeugd nooit zo’n ding, omdat ik op schoolkamp een keer op een paard werd gezet die alle kanten op liep, behalve de kant die ik op moest. Toen ik het later nog eens probeerde bij een vriendinnetje thuis viel ik er in no time af…’. Ondanks deze jeugdtrauma’s was ze toch enthousiast toen haar toenmalige vriend als verrassing een paardrijles voor haar had geregeld. Enthousiast schrijft ze: ‘Na die les was ik verkocht!’.

Na die ene les volgde al snel de volgende, eens per week werd al snel meerdere keren, en ineens was Carola een paardenmeisje… tot het volgende trauma. Haar lievelingspaard, Joost, werd afgedankt door de manege waar ze op dat moment reed. ‘Joost was een zevenjarige ruin. Toen hij steeds vaker kreupel was, werd ik op een ander paard gezet – maar ik bleef Joost trouw poetsen voor mijn les, en na de les kreeg ook hij steevast wat lekkers. Na een aantal maanden stond Joost niet in zijn vertrouwde stal en werd me verteld dat hij op de wei stond omdat dat beter voor hem was. Ik was zo blij voor hem, zo kon hij toch lekker bewegen en buiten zijn, en ik legde iets lekkers in zijn voerbak voor als hij dan s’avonds binnen zou komen. Tot een van de stalmedewerkers me vroeg waarom ik dat elke keer deed, want ze moesten het elke keer opruimen…’ Carola vertelde dat het juist voor Joost was, maar kreeg een ontluisterende reactie: Joost was al weken geleden naar de slacht gebracht, omdat hij vanwege zijn artrose niet meer kon worden ingezet.

Voor Joost was het te laat, maar dit was wel het moment waarop het idee voor het Manegepaardenpensioenfonds werd geboren. Carola: ‘Ik realiseerde me dat dit dus met bijna elk manegepaard gebeurt wat het werk niet meer aankan. Dit was voor mij onacceptabel! Juist deze dieren, die dag in dag uit klaar staan om zoveel mensen te plezieren, die zouden een pensioen verdienen. Zodat ze nog een paar jaar gewoon lekker paard mogen zijn, gewoon zoals het hoort, contact met soortgenoten, in de kudde op de wei, iets wat voor de meeste manegepaarden niet is weggelegd.’

Een fijne oude dag

Voor Carola waren er op dat moment twee opties: helemaal stoppen met rijden en haar kop in het zand steken, of een eigen paard kopen en zich daarnaast voor manegepaarden gaan inzetten. Vanaf dat moment werkt zij keihard om zoveel mogelijk manegepaarden een fijne oude dag te gunnen. Carola omschrijft zichzelf als een doorzetter, en dat is maar goed ook. ‘In het begin hebben veel mensen gezegd dat ik niet wijs was om me in te zetten voor oude manegepaarden. Dit heeft me echter niet tegengehouden om deze stichting op te zetten.’ En met succes, want afgelopen jaar vierde het Manegepaardenpensioenfonds het 15-jarig jubileum.

Het runnen van de stichting is niet altijd makkelijk. Met name het steeds weer afscheid moeten nemen van de paarden is heftig, vertelt Carola. ‘Ik dacht dat afscheid nemen in de loop der jaren wel makkelijker zou worden, maar het tegenovergestelde blijkt waar. Na ieder afscheid zit ik weer een paar dagen met rode ogen op mijn werk. De paarden die bij ons komen, staan meestal wel een aantal jaar en worden onze vrienden.’ Daarnaast zijn er natuurlijk de zorgen over de financiën. De manege waar het paard vandaan komt moet zorgen voor een vaste groep donateurs als een paard met pensioen komt bij de stichting, maar er zijn altijd mensen die er na een tijdje mee stoppen. ‘We krijgen daarvoor allerlei redenen te horen,’ vertelt Carola, ‘maar wij kunnen natuurlijk niet tegen de staleigenaar zeggen, sorry, deze maand betalen we even niet. Of tegen de paarden, sorry jongen, deze maand even wat minder voer want er hebben wat donateurs afgezegd.’

De stichting heeft een aantal manieren om extra inkomsten binnen te brengen. De bekendste hiervan is de Huijbergsepaarden3daagse, een jaarlijks terugkerend evenement wat langzaamaan een begrip is geworden bij ruiters in de regio. Gedurende drie dagen rijden tientallen combinaties prachtige ritten, kunnen bezoekers genieten van prachtige shows, en worden er spullen verkocht. Dit alles om de spaarpot van de oudjes gevuld te houden. Carola heeft er veel werk aan. ‘Al met al ben ik per week wel 60-80 uur aan het werk, dat doe ik met liefde. Maar het maakt het wel moeilijk als mensen die 2,50 of 5,- of 10,- per maand niet meer willen betalen – zeker als ik dan vervolgens op Facebook zie dat ze weer een nieuwe telefoon hebben gekocht of genieten van een verre vakantie. Maar goed, de paarden te zien genieten maakt zo enorm veel goed! Daar doen we het tenslotte allemaal voor.’

En genieten doen ze, zoals duidelijk te zien is op de mooie foto’s die Carola me stuurde. Manegepaarden hebben vaak een zwaar leven, zowel fysiek als mentaal. Ze staan veel op stal, dragen ruiters die nog geen kaas hebben gegeten van gebalanceerd zitten, en budget voor een regelmatige fysio-behandeling of zadelcheck is er helaas vaak niet. ‘Door dit zware werk sluiten veel paarden zich helemaal af voor de buitenwereld om te overleven’ vertelt Carola. ‘Het allerleukste is om deze paarden te zien opbloeien en zich ontwikkelen. De paarden bij de stichting helpen elkaar om weer paard te kunnen zijn.

Allemaal uniek

Ik vraag Carola of er paarden waren die extra bijzonder waren, die er voor haar echt uitsprongen. Een moeilijke vraag, vindt ze. ‘Eigenlijk zijn ze allemaal bijzonder op hun eigen manier. Met sommigen heb je nu eenmaal een grotere klik dan met anderen, maar dat maakt ze niet leuker of minder leuk. Ze hebben allemaal hun verhaal, en enorm veel betekenis voor veel mensen die fantastische herinneringen hebben gemaakt met juist dat paard of die pony. Speciale momenten heb ik wel, bijvoorbeeld toen Hannelore bij ons kwam. Op de manege was zij jarenlang dikke maatjes met Diana, die al een aantal jaar bij ons stond. Toen Hannelore ook met pensioen mocht was Diana de eerste die dat doorhad. Hannelore kwam aan bij de wei, en Diana kwam in rengalop naar de draad, het gehinnik van deze twee dames bezorgde veel mensen die erbij waren kippenvel en zelfs tranen. Zo'n emotioneel moment als 2 paarden elkaar na jaren weer terug zien! Zo ook bij het afscheid nemen, Cappucino bijvoorbeeld hinnikte nog een keer heel hard naar zijn kudde toen hij werd ingeslapen. Op zulke momenten breek je...’

Meehelpen?

Carola doet elke dag weer haar best om de wereld een beetje mooier te maken. Ze kan daarbij alle hulp gebruiken. Wil jij iets betekenen voor Hannelore, Diana, en al die andere bijzondere paarden? Dan zijn er een aantal dingen die je kan doen:

• Lever een financiële bijdrage. Voor een klein bedrag per maand kun je al meehelpen om de vaste kosten te dragen voor één van de paarden. Als je niet weet of je maandelijks wat kunt missen, geeft dan eenmalig een bedrag. Alle beetjes helpen!
• Doe op 27, 28 en 29 september mee aan de Huijbergsepaarden3daagse. Niet alleen heb je dan zelf veel plezier, maar met jouw inschrijving steun je het Manegepaardenpensioenfonds.
• Help mee! Word vrijwilliger op de Huijbergsepaarden3daagse. Elk jaar zijn er veel mensen nodig om het evenement tot een succes te maken. Kijk hier voor meer informatie.
• Op zoek naar vervoer voor je paard? Voor een schappelijk prijsje huur je de paardentrailer van de stichting. Hiermee lever je een financiële bijdrage én rijd je reclame voor de stichting. Doen dus!
• Bezoek de Facebookshop, doe een aankoop, en voorzie de oudjes van een extra zakcentje.

 

Stel je eens voor: je hebt een nieuwe lesklant, laten we haar Annemarie noemen. Annemarie wil graag hulp bij het trailerladen, want sinds een aantal weken gaat haar paard, Beauty, er niet meer op. Vol goede moed begin je met je les: je vraagt Annemarie de trailer aan te koppelen en deze neer te zetten op de plaats waar ze Beauty uiteindelijk wil gaan inladen, neemt zelf Beauty mee de parkeerplaats op, loopt tot op een metertje of 20 van de trailer, en klipt het halstertouw los. Samen met Annemarie neem je plaats op een bankje, pakt er een kopje koffie bij, en gaat zitten wachten tot Beauty de trailer inloopt.

Ik hoor het je denken: say whut, Monique? Wat is dat nou weer voor belachelijke trainingsaanpak? Elke idioot kan toch snappen dat dat nevernooit niet gaat werken? Klopt... En zonder jou een idioot te willen noemen, wil ik je er wel op wijzen dat dit waarschijnlijk is wat jij met potentiële lesklanten doet. Je zet jezelf ergens online neer (net als die trailer), roept dat je beschikbaar bent op je website (je zet de klep open), en vervolgens ga je zitten hopen en duimen dat de mensen je zullen vinden en een les bij je boeken.

En dat werkt dus niet. Net zoals Beauty niet uit zichzelf zonder enige voorbereiding die Ifor Williams in wandelt, komt de paardenliefhebber die jouw website ziet niet spontaan bij je langs voor een les. Zelfs niet als je ze daar vriendelijk toe uitnodigt op je site, of aanbiedt dat ze 'natuurlijk altijd vrijblijvend mogen mailen', of zegt dat ze eens gratis naar een les mogen komen kijken. En nee, ook niet als je tien euro goedkoper bent dan de concurrent.

Hoe dan wel?

Denk eens aan hoe je met een paard aan de slag zou gaan als je ergens naartoe gaat werken. Je gaat eerst eens kijken wat er aan de hand is, en zorgt dat je duidelijk hebt waar  jij of de eigenaar naartoe wil werken. Vervolgens maak je een trainingsplan, om te kijken hoe je van A (waar je nu bent) naar B (waar je zijn wilt) gaat komen. Dit plan schrijven sommigen van jullie uit, anderen doen het in je hoofd, maar niemand zet een paard in de buurt van een trailer en hoopt dat die er spontaan vanzelf naar binnen wandelt. Je gaat het paard met regelmaat de trailer laten zien, en er in kleine stapjes steeds een beetje dichter naartoe werken.

Van geïnteresseerde naar klant

Zoals je een paard richting de trailer helpt, zo mag je ook paardenliefhebbers richting een les helpen. Voordat iemand besluit bij jou een lesje te boeken heeft die waarschijnlijk al veel vaker van je gehoord. Om het weer te vergelijken met Blacky en zijn trailer: dat ding heeft al een flink aantal keer aangekoppeld gestaan, en Annemarie en Blacky zijn er geleidelijk aan steeds dichter naartoe gaan werken. Van de allereerste kennismaking, via het eerste voetje op de plank, tot het daadwerkelijk naar binnen lopen en uiteindelijk echt op reis gaan. Net zo komt jouw klant elke keer een stapje dichterbij het moment dat hij besluit dat hij nú wel wil instappen en met jou mee op pad wil.

Het is super belangrijk dat je je realiseert hoe dit werkt. Als iemand jou drie keer aan het werk heeft gezien en nog geen les heeft geboekt, zegt dat niks over jou of de kwaliteit die je biedt. Diegene staat gewoon nog op afstand de trailer te bekijken. Marketingguru’s zeggen dat mensen je soms wel 50 keer tegen moeten komen voor ze tot actie overgaan. Daar kun je van schrikken, maar je kan het ook positief bekijken: mensen die na jullie eerste contact geen les boeken, wijzen jou niet af. Ze zijn gewoon nog onderweg naar je toe.

Aanpak

Ik zie je al zuchten. Vijftig contactmomenten? Daar heb je toch helemaal geen tijd voor? Gelukkig hoeft het allemaal niet zo moeilijk te zijn; je hoeft geen volledige boeken te schrijven, videoseries op te nemen, hele dagen met je stand op concoursen te gaan staan, en gratis demo's te geven op alle maneges in de buurt. Het kan een stuk makkelijker dan dat, want ook kleine contactmomenten helpen jouw klant je beter te leren kennen en je langzaamaan te gaan vertrouwen. Het enige wat je moet hebben is een beetje doorzettingsvermogen, om mensen steeds een stukje verder jouw kant op te helpen. En aangezien jij als R+ trainer gewend bent om met kleine stapjes op je doel af te gaan, weet ik dat je dit hebt. Anders had je ook nooit het geduld en het doorzettingsvermogen om op deze manier met paarden te werken.

Effectief werken

Met deze tips maak je het jezelf zo makkelijk mogelijk:

• Kies één of twee kanalen. Je hoeft niet op Facebook, Instagram, Twitter, LinkedIn én Pinterest actief te zijn. Kies het kanaal waar jij graag mee werkt, waar je al een leuk netwerk hebt, of waarvan je weet dat er veel potentiële klanten zitten.
• Zorg voor een basisstructuur. Ga bijvoorbeeld één keer in de week ervoor zitten om een vast aantal berichten in te plannen.
• Houd je doelen klein. Als je nu eens per drie weken post, ga dan niet naar elke dag toe – dat hou je nooit Begin eerst eens met één of twee keer per week. Je kunt beter later actiever worden, dan een tijdje heel actief zijn en het vervolgens laten versloffen.
• Als je geen inspiratie hebt of het moeilijk vindt om voldoende afwisseling te creëren, maak dan gebruik van een contentplanner. Je kunt hiervoor veel gratis templates downloaden.
• Vul je basisstructuur aan met spontane content: deel een mooie foto, een spontaan filmpje, of een leuk artikel dat je tegen komt.
• Houd het leuk! Ga niet geforceerd lange blogs zitten schrijven of eindeloos prutsen in Canva als je daar geen klap aan vindt. Deel gewoon wat jou op dat moment bezig houdt. Wees spontaan en laat zien waar je mee bezig bent.

De place to be voor mooie contentplanners is wat mij betreft Pinterest. Kijk bijvoorbeeld eens hier voor super ideeën voor Instagram, of gebruik deze voor inspiratie op Facebook.

 

 

Anderhalf jaar geleden, een koude zaterdag in februari. Een groep van acht enthousiaste bijna-afgestudeerde coaches zit in de gezellige lesruimte bij Tirza en Natasja. We denken na over de dromen die we hebben voor ons bedrijf, onze sterke kanten en ontwikkelpunten, hoe we onszelf zouden pitchen... en over onze doelgroep.

Toen

Mijn ontwikkelpunt was wel duidelijk: focus. Ik was overigens niet de enige... de andere meiden hadden ook nog niet echt een idee welke kant ze op wilden of met wie ze het liefst zouden werken. Ik zag er het nut ook niet zo van in; ik vond dat ik best iedereen wel kon helpen, kom op zeg! Ik ging me toch niet beperken tot één doelgroep?

Als ik er dan al eens over nadacht, dienden vooral kanshebbers zich aan die lekker praktisch waren. Kinderen met autisme ofzo, die kende ik al goed. Of docenten met burnout, dat was ik zo ongeveer zelf en die zijn er hartstikke veel! En van daaruit misschien in organisaties burnoutpreventie doen, want grote bedrijven hebben lekker veel budget voor trainers, super handig!

Nu

Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder. Ik heb niet 'iedereen' geholpen, maar wel veel verschillende mensen. De leukste sessies hadden wel wat gemeen - mensen die 'iets met paarden ofzo' wilden gaan doen, of dat al deden maar toch wel wat meer zouden willen verdienen. Van deze sessies werd ik zó enthousiast! Wat een voorrecht om zulke leuke, getalenteerde mensen een stukje op weg te mogen helpen.

Een paar weken geleden viel het kwartje: dát is mijn doelgroep! Ondernemers in de paardenwereld! En dan natuurlijk wel ondernemers die werken op een manier die ik ook tof vind, want 'je ideale klant dat ben je zelf'. Als er één ding is waar mijn hart ligt, dan is het bij positieve paardentraining. Ik geloof erin met heel mijn ziel en zaligheid, ik zou het het liefst van de daken schreeuwen, en ik vind het hoog tijd dat het een serieus onderdeel wordt van het paardenlandschap in Nederland en België.

Dus?

Dus... heb ik de afgelopen tijd keihard gewerkt. Ik heb me verdiept in productpiramides, mindset, beperkende overtuigingen, salesfunnels, opschalen, upsells, lead magnets, waarde verwoorden, en nog veel meer. Ik heb twee geweldige trajecten ontwikkeld. En de afgelopen dagen heb ik eindelijk, éindelijk het resultaat van al dat harde werken in een definitief jasje gegoten. Welkom op versie 2.0 van mijn website!

 

 

Leiderschap is het nieuwe roken. Je ziet het overal, het wordt vrolijk aangeprezen en is blijkbaar erg verslavend – maar ik ben ervan overtuigd dat het eigenlijk niet zo gezond is. Als er één of twee mensen in een groep meerdere malen per dag hun portie leiderschap willen inhaleren gaat het nog wel, maar als iedereen in de kamer er actief mee bezig is krijg je problemen. Het gaat stinken en er worden mensen ziek. En wees eens eerlijk, is het nou echt zo lekker?

Veel trainingen willen van iedereen een leider maken. Zeker in paardencoachland kom je het regelmatig tegen. Je mag dan je leiderschap gaan verbeteren door met een touw naar een paard te zwaaien, en als het paard niet doet wat jij wil ga je leren hoe je dat wel voor elkaar kan krijgen. Naast de impact op het welbevinden van het paard (hint: niet heel positief), zet ik ook serieuze vraagtekens bij de impact hiervan op jou als deelnemer. Niet iedereen is namelijk een leider, en dat hoeft ook niet. VanDale.nl definieert een leider als: ‘iemand die leidt, bestuurt of aanvoert’. Kun je je voorstellen wat een bende het wordt als iedereen in elke groep de anderen wil besturen of aanvoeren? Dat zou een chaos geven waar de gemiddelde oorlog in Game of Thrones niks bij is…

Ik vind leiderschap zwaar overschat. Natuurlijk is het fijn als je de leiding over je eigen leven kunt nemen en je geen deurmat bent waar anderen hun voetjes aan afvegen, maar leiderschap wordt vaak gezien als ‘invloed kunnen uitoefenen op wat anderen doen’. En ik snap gewoon niet zo goed waarom dat nou altijd nodig is. Het leven wordt vaak een stuk makkelijker als je kan accepteren dat anderen nu eenmaal doen wat ze doen, en dat dat iets van hén is. Dat het niet aan jou ligt, en ook niet aan jou is om het op te lossen. Hoe fijn zou het zijn om dat gewoon bij de ander te kunnen laten?

Dat je geen leider bent of wilt worden, maakt je overigens geen pushover, softie of zwakkeling. Het maakt je juist heel sterk. In plaats van krampachtig een rol te willen opnemen die jou niet past, maak je ruimte vrij om te zien wie jij echt bent. Dat is misschien geen leider, maar wel een verdomd goeie leraar, adviseur, onderzoeker of motivator. En daar heeft de maatschappij meer aan dan aan 17 miljoen leiders!

Wil je toch graag je leiderschap ontwikkelen? Mail me dan gerust, ik verwijs je met liefde door naar één van de vele trainingen en programma’s die je daarbij gaan helpen. Wil je liever je eigen authentieke zelf leren kennen en de talenten en vaardigheden ontwikkelen die daar echt bij passen? Dan ben je van harte welkom bij mij.

Eerder schreef ik over de drie psychologische basisbehoeften, en werkte ik de behoefte Competentie verder uit. Nu is het de buurt aan Autonomie, en daarbij loop ik direct tegen een probleem aan: autonomie is voor mijzelf de lastigste van de drie, maar misschien ook wel degene die ik het meeste nodig heb. Als ik goed ben in mijn werk (competentie) en fijn kan opschieten met collega’s en klanten (relatie), wordt mijn werkgever daar ook blij van. Mijn collega’s en klanten trouwens ook. Het vervullen van mijn eigen behoefte op deze gebieden levert ook winst op voor de mensen om me heen. Win-win dus! Bij autonomie zit het iets anders…

Het is voor mijn werkgever niet perse heel erg tof als ik meer zelf wil bepalen. En als ik ineens beslis dat ik een dag vrij nodig heb om bij te komen, staan mijn klanten niet direct klaar om deze stap in mijn persoonlijke ontwikkeling toe te juichen. Autonomie is voor mij de factor waarbij ik het snelst met tegengestelde belangen te maken krijg, en dus ook de factor waar ik het vaakst mee worstel. Het valt niet altijd mee om de balans te vinden tussen mijn eigen wensen en die van de mensen om me heen. Om deze balans zo goed mogelijk te krijgen, is het belangrijk dat ik weet waar ik op dit gebied wel een beetje water bij de wijn kan doen.

Ik heb gemerkt dat ik vooral autonoom wil zijn in de invulling van mijn werk. Als ik daarin te weinig autonomie ervaar, word ik doodongelukkig – het is voor mij echt broodnodig om mijn werkzaamheden in te richten op een manier die aansluit bij mijn kwaliteiten en kennis. Hoe meer dingen ik moet doen waar ik niet achter sta, hoe ongelukkiger ik word. Invloed op mijn werktijden en werklocatie is minder belangrijk. Het is een bonus als ik daarin kan meedenken, maar geen absolute noodzaak. Of ik een dag- of avonddienst draai maakt voor mij niet zo héél veel uit, maar wat ik in die dienst doe en hoe ik me daarin kan opstellen is wel essentieel.

Hoe zit dit voor jou? Waarin wil jij absoluut inspraak hebben, en op welke gebieden kun je je wel aanpassen aan de bedrijfscultuur, de wensen van je collega’s, of dingen die ‘er nu eenmaal bij horen’? Op welke gebieden wil jij absoluut geen autonomie inleveren, en in hoeverre voldoet je huidige werksituatie aan die wens? En als dat niet voldoende is, zijn er dan mogelijkheden om dit op te lossen, of moet je wellicht toch heel voorzichtig gaan nadenken over een werkomgeving die beter bij je past?

Foto’s: Vladislav Babienko en Javier Allegue Barros op Unsplash

“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!”
― Pippi Langkous

Om je competent te voelen, hoef je niet perse gouden medailles te winnen op de Olympische Spelen of telkens weer te worden verkozen tot Medewerker van de Maand. Je kunt ook ‘gewoon’ goed zijn in je werk, zonder dat je er je hele ziel en zaligheid in gooit en een enorme drive hebt om altijd de beste te zijn. Je behoefte aan competentie wordt vooral gevoed door je eigen gevoel: je bent tevreden over je eigen prestaties en weet waar je mee bezig bent.

Wat daarvoor nodig is, is heel persoonlijk. De één heeft duidelijke kaders nodig, zodat hij of zij zeker weet dat zijn werkzaamheden aansluiten bij wat er van hem verwacht wordt. Zelf heb ik juist behoefte aan meer vrijheid, omdat ik dan mijn talenten op diverse manieren kan inzetten om resultaat te behalen. Dat werkt voor mij beter dan volgens één vooraf vastgestelde methode te werken. Het geeft mij een enorme boost als ik volledig vanuit mijn eigen overtuigingen en gevoel iets kan inzetten en merk dat dit aanslaat. Andere mensen vinden het echter misschien een verschrikking om op deze manier te werken; zij voelen zich dan in het diepe gegooid en hebben het idee dat ze achter de feiten aanlopen.

Het één is niet beter of slechter dan het andere. Het is anders. Wat voor mij werkt, werkt misschien totaal niet voor jou, en dat geeft niet. Het gaat erom dat jij erachter komt wat jíj nodig hebt om je competent te voelen. Dat kan voorspelbaarheid zijn, of een goede samenwerking. Het kan waardering van je leidinggevende zijn, of een meetbaar resultaat. Mis je in je werk het gevoel dat je goed bent in wat je doet, dat je met jouw unieke kwaliteiten en talenten een belangrijke bijdrage levert? Ga eens aan de slag met de volgende opdrachten  om te kijken hoe je je gevoel van competentie zou kunnen verhogen.

• Schrijf drie situaties op waarin je een gevoel van competentie had.

• Werk alledrie de situaties wat verder uit. Wat was er precies aan de hand? Wie waren erbij betrokken? Welke kwaliteiten zette je in om de situatie tot een goed einde te brengen?
• Haal het belangrijkste element uit deze situaties. Voel je je bijvoorbeeld altijd competent als je met één bepaalde collega werkt? Of met één bepaalde cliënt? Werkt het voor jou beter om iets te doen wat al ruim binnen je mogelijkheden ligt, of ervaar je juist een gevoel van competentie als je een nieuwe uitdaging tot een goede einde weet te brengen?
• Schrijf op wat jij nodig hebt om je competent te voelen. Denk na hoe je dit vaker kunt opzoeken in je werk. Wat is daarvoor nodig? Kun je dit zelf voor elkaar krijgen, of is het nodig een gesprek aan te gaan met je leidinggevende of een collega?

Moeilijk? Jazeker… maar wel de moeite waard! Kom je er niet uit? Zoek dan iemand die je erbij kan helpen. Praat er eens over met een goede vriend of vriendin, of een collega waar je je veilig bij voelt. Misschien kan de vertrouwenspersoon op je werk met je meedenken, of heb je een fijne leidinggevende die jou goed kent en vanuit zijn of haar inzicht in het bedrijf concrete stappen kan voorstellen.

Foto’s: Hello I'm Nik en Danka & Peter op Unsplash

Eerder schreef ik over de drie psychologische basisbehoeften, en werkte ik de behoefte competentie verder uit. Nu is het de buurt aan autonomie, en daarbij loop ik direct tegen een probleem aan: autonomie is voor mijzelf de lastigste van de drie, maar misschien ook wel degene die ik het meeste nodig heb. Als ik goed ben in mijn werk (competentie) en fijn kan opschieten met collega’s en klanten (relatie), wordt mijn werkgever daar ook blij van. Mijn collega’s en klanten trouwens ook. Het vervullen van mijn eigen behoefte op deze gebieden levert ook winst op voor de mensen om me heen. Win-win dus! Bij autonomie zit het iets anders…

Het is voor mijn werkgever niet perse heel erg tof als ik meer zelf wil bepalen. En als ik ineens beslis dat ik een vrije dag nodig heb om bij te komen, staan mijn klanten niet direct allemaal in een rijtje klaar om d eze stap in mijn persoonlijke ontwikkeling toe te juichen. Autonomie is voor mij de factor waarbij ik het snelst met tegengestelde belangen te maken krijg, en dus ook de factor waar ik het vaakst mee worstel. Het valt niet altijd mee om de balans te vinden tussen mijn eigen wensen en die van de mensen om me heen. Om deze balans zo goed mogelijk te krijgen, is het belangrijk dat ik weet waar ik op dit gebied wel een beetje water bij de wijn kan doen.

Ik heb gemerkt dat ik vooral autonoom wil zijn in de invulling van mijn werk. Als ik daarin te weinig autonomie ervaar, word ik doodongelukkig – het is voor mij echt broodnodig om mijn werkzaamheden in te richten op een manier die aansluit bij mijn kwaliteiten en kennis. Hoe meer dingen ik moet doen waar ik niet achter sta, hoe ongelukkiger ik word. Invloed op mijn werktijden en werklocatie is minder belangrijk. Het is een bonus als ik daarin kan meedenken, maar geen absolute noodzaak. Of ik een dag- of avonddienst draai maakt voor mij niet zo héél veel uit, maar wat ik in die dienst doe en hoe ik me daarin kan opstellen is wel essentieel.

Hoe zit dit voor jou? Waarin wil jij absoluut inspraak hebben, en op welke gebieden kun je je wel aanpassen aan de bedrijfscultuur, de wensen van je collega’s, of dingen die ‘er nu eenmaal bij horen’? Op welke gebieden wil jij absoluut geen autonomie inleveren, en in hoeverre voldoet je huidige werksituatie aan die wens? En als dat niet voldoende is, zijn er dan mogelijkheden om dit op te lossen, of moet je wellicht toch heel voorzichtig gaan nadenken over een werkomgeving die beter bij je past?

Foto’s: Vladislav Babienko en Javier Allegue Barros op Unsplash

 

 

Werkgeluk lijkt een ongrijpbaar iets. Ik had ooit een baan die op papier echt helemaal prima was. Ik verdiende lekker bovenmodaal, wat best fijn is als je in je eentje financieel verantwoordelijk bent. Bovendien werkte ik op vaste dagdelen, overdag, en had ik vijf weken vakantie per jaar en een dertiende maand. Kat in ’t bakkie toch? Helaas was ik doodongelukkig… Ik ging regelmatig huilend naar mijn werk, lag uren wakker, en had allerlei lichamelijke klachten. In die periode kon ik de vinger niet op de zere plek leggen, maar nu ik terugkijk realiseer ik me waar het mis ging: er werd niet voldaan aan mijn psychologische basisbehoeften…

CAR

Tijdens de lerarenopleiding werd mij verteld dat leerlingen drie dingen nodig hebben om zich goed te kunnen ontwikkelen: competentie, autonomie en relatie/verbondenheid. Dit zijn de psychologische basisbehoeften die ieder mens heeft; als aan deze behoeften niet wordt voldaan, kom je niet optimaal tot ontwikkeling.

Competentie wil zeggen dat je het idee hebt dat je iets kunt, dat je goed bent in wat je doet. Word je als beginnend docent voor die helse Havo 4 gezet, waar de ervaren docenten een flink deel van hun grijze haren aan te danken hebben? Ik kan uit ervaring melden dat je je dan niet echt competent voelt…

Autonomie betekent dat je zelf invloed hebt op wat je doet, en hoe je dit doet. Je moet vrijheid krijgen om je eigen kennis en inzichten in te zetten. Hoe meer invloed je zelf kunt uitoefenen, hoe gemotiveerder je over het algemeen zult zijn. Hier ging het in mijn vorige baan mis. Ik werkte weliswaar op regelmatige tijden, maar had geen enkele invloed op wanneer ik (gratis…) moest komen overwerken. Bovendien werd ik voor bepaalde keuzes, die ik echt vanuit mijn hart maakte, op de vingers getikt. Ik heb gemerkt dat autonomie voor mij een kernwaarde is, en nu ik een werkgever heb die dit respecteert gaat alles ineens een stuk makkelijker – en daar kan geen extra week vakantie of dertiende maand tegenop.

Relatie wil zeggen dat je erbij hoort, dat je prettig contact wilt hebben met de mensen om je heen. Heb je weleens gewerkt met een directe collega waar je geen klik mee had, of een functioneringsgesprek gehad met die leidinggevende die je het liefst zo min mogelijk tegenkomt? Valt niet mee… In dit soort situaties is de factor relatie verstoord, je ervaart niet de verbondenheid die je nodig hebt.

Aanpak

Deze drie, vaak afgekort als CAR, worden niet voor niks basisbehoeften genoemd. Natuurlijk is het persoonlijk hoeveel je van elk van deze drie factoren nodig hebt, en kun je ook best in je privéleven compenseren als je op je werk eens wat minder autonomie krijgt of je een keertje botst met een collega. Maar veel loopbaanstress is terug te voeren op één van deze drie. Ben je niet gelukkig in je loopbaan? Ga voor jezelf eens na hoe het met jouw CAR zit, en wat je hieraan kan verbeteren. Probeer helder te krijgen welke behoefte voor jou op dit moment niet voldoende vervuld wordt. Als je dit weet, kun je gerichte stappen ondernemen om dit op te lossen.

 

Meer lezen? Kijk hier:

De psychologische basisbehoeften

De relatie tussen psychologische basisbehoeften en psychologisch welbevinden

Psychologische basisbehoeften: vervulling, deprivatie of frustratie