Ik heb een nieuwe hobby. Sinds ongeveer een half jaar heb ik ineens een gigantische fascinatie ontwikkeld voor paardenvoeten. De ellende begon toen ik voor mijn verjaardag een online cursus kreeg, en inmiddels zijn we een praktijkdag (met dooie voetjes), een clinic met David Landreville, en de aanschaf van enkele honderden euro’s aan materiaal verder…

Vooropgesteld: ik heb geen ambitie om professioneel bekapper te worden, want dat is nogal zwaar werk en ik moet al aan het zuurstof als ik de trap twee keer achter elkaar op moet. Maar ik ben inmiddels wel Destiny aan het bekappen, en kan al een aardig potje meepraten over steunsels, ondergeschoven hielen, tubuli, en de beste producten om rotstraal te behandelen.

Omdat er zo’n schrijnend tekort aan bekappers is, kun je natuurlijk al wel raden wat er gebeurde: ik kreeg de vraag een paard van iemand anders te bekappen. En omdat ik gezegend ben met een goeie Pippi Langkous mentaliteit (‘ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’), stortte ik me vol jeugdig enthousiasme in het avontuur.

Het grappige is dat ik hierdoor in één klap werd teruggezet in de rol van startende professional. Hoewel ik al wat jaartjes coach en lesgeef, ben ik op bekapgebied zo groen als gras. Dus alle fijne ervaringen van een startende ondernemer kwamen weer voorbij, maar ik bekeek ze dit keer met de ogen van iemand die dit spel al vaker heeft gespeeld. In deze blog neem ik je graag even mee in wat ik daar zoal van heb geleerd.

Overigens wel een disclaimer: don’t try this at home, en ook niet zomaar zonder begeleiding. Ik heb wel een paar fijne professionals als backup die ik om advies en feedback kan vragen.

Dus ja. Ik vraag geld. Dat vinden sommige mensen misschien belachelijk, arrogant, overdreven, graaierig… wie zal het zeggen? Maar mijn klant en ik zijn er 100% OK mee, en DAAR gaat het om. De enigen die iets te vinden hebben van mijn tarief, zijn zij en ik.

Verwachtingsmanagement
Alle begin is moeilijk… Waar een ervaren bekapper in 30 minuten een mooie complete bekapping aflevert, ben ik na 40 minuten net klaar met twee voeten (en echt nog niet tevreden). Ik ben traag, en niet handig. Ik moet bovendien ook nog eens honderd keer per minuut de voet neerzetten om te kijken of het er van de voorkant wel uitziet zoals ik van de onderkant denk, en meer van dat moois.

Ik werk dus op slakkentempo. Dat weet ik, en dat heb ik vooraf ook uitgesproken. Ik heb uitgelegd aan de eigenaar dat ik langzamer werk, en omdat het een ouder paard met fysieke problemen betreft, zijn er daardoor twee afspraken nodig voor één volledige bekapping. Dat arme dier kan moeilijk anderhalf uur op drie benen staan omdat ik loop te klungelen.

Ik kan me daar super onzeker over voelen, maar hé… it is what it is. Toen ik net leerde clickeren deed ik er ook een half uur over om een paard te leren targeten, en dat gaat nu in vijf minuten. Je moet er nu eenmaal handig in worden, maar dat is geen reden om het dan maar NIET te doen. Je kunt immers pas handig worden als je ervaring op doet.

Zolang je hierover eerlijk bent, en uitlegt hoe en waarom je zo werkt, is mijn ervaring dat mensen dat heel goed begrijpen. En uiteraard reken ik ook een aangepast tarief, zodat zij niet hoeven boeten voor mijn gebrek aan tempo door op dubbele kosten te worden gejaagd.

Iedereen weet het beter

Deze behoeft denk ik weinig uitleg. Of je nou chiropractor, dierenarts, bekapper, trainer, instructeur, piemelpoetser, bitfitter, zadelpasser of voedingsspecialist bent, er is ALTIJD wel een stalgenoot die denkt het beter te weten dan jij.

Nou wil ik best toegeven dat er héél veel mensen zijn die meer van hoeven weten dan ik, maar er zijn er ook héél veel die er een stuk minder vanaf weten. En gek genoeg zijn het vaak juist die laatsten die menen iets te moeten vinden. Gelukkig ben ik hier al behoorlijk aan gewend vanuit mijn clickertraining – want als er IETS is waar iedereen wat van vindt, is het wel werken met voer.

Ik heb er dus weinig last van, maar ik kan me goed voorstellen dat het je enorm onzeker kan maken als je dit voor het eerst meemaakt. Je levert je beste werkt, bent eerlijk in wat je wel en niet kan, en toch zijn er mensen die daar van alles van vinden. En deels waarschijnlijk nog gelijk hebben ook, want je bent tenslotte nog groeiende in je werkzaamheden… Het zou je bijna zover drijven dat je je clicker en voertasje, rasp, guasha-steen of Franklinballen in de vuilnisbak pleurt, en huilend onder je dekbed kruipt.

Maar doe dat maar niet. Beter blijf je jezelf eraan herinneren dat dit normaal is. Dat het normaal is dat mensen iets vinden van alles wat je doet, maar ook dat het normaal is dat je daar last van hebt. Hoewel iedereen op social media er misschien om lijkt te kunnen lachen, kan ik je garanderen dat iedereen hiermee worstelt in het begin. Het mooie is dat ik je, uit eigen ervaring, echter ook kan vertellen dat het makkelijker wordt. Dat je hierin groeit, en alle meningen en kritiek als water van een vette eend van je kunt laten aflopen.

Wat neem ik mee (behalve spierpijn)?
Het was verhelderend om weer even te ervaren hoe het is ergens net mee te beginnen. Niet alleen hielp het me eraan te herinneren waar ik in het begin tegenaan liep, toen ik net begon te coachen en lesgeven, maar bovenal liet het me zien hoeveel ik zelf gegroeid ben. Ik ben zoveel zelfverzekerder geworden, en durf zoveel meer de regie te pakken over mijn eigen proces én over het contact met de klant en het paard!

Kun je wel wat hulp gebruiken om ook wat makkelijker afstand te nemen van de meningen van anderen? Of twijfel je over de prijs die je kunt vragen voor je (nieuwe) dienst? Ik denk graag met je mee!